januari t/m juni 2006
hoe het begon
juni 2006
De dag des oordeels
eind juni t/m begin augustus
de eerste chemoperiode
begin augustus t/m half september
tweede chemoperiode
half september t/m begin november
periode na de chemo
november
De uitslagen
november na de uitslag
Hoe nu verder na deze uitslag
de bestralingsperiode
5 dagen achter elkaar bestralingen om de benauwdheid te verminderen
december vakantie
amber en ik op vakantie in Egypte samen met Ber en Nadine
na de vakantie
het leven weer na de vakantie
weer een nieuw begin: 2007
januari 2007
22 januari 2007
een nieuwe uitslag
de tweede week van het nieuwe jaar
week 2 2007
vanaf 29 januari
weer een nieuwe week
vanaf 5 februari
vanaf 5 februari
weer een ct-scan/12 februari
weer een ct-scan/12 februari
een nieuwe week/19 februari
een nieuwe week/19 februari
vakantie Overijssel
midweek Overijssel
week 26 februari
week 26 februari
weer thuis enzo
weer thuis enzo
lente of winter?
lente of winter?
lente
lente
april en pasen
april en de paasdagen
Vakantie in Tunesië
vakantie samen met mijn zussen en mijn moeder
het dagelijkse leven
weer terug van Tunesië
Vakantie Kreta
een bijzondere ervaring met Jan naar een warm land
Opnieuw het dagelijks leven
weer een nieuwe start na een vakantie
wel of geen chemo?
weer opnieuw een zware beslissing
juni 2007
de maand van de keuzes
Een scan en uitslag verder
Weer een nieuwe beslissing
Weer een nieuw begin
een start met de nieuwe medicijnen
Juli 2007
verder met de pillen en 1e controle
de eerste uitslag na de start met een nieuwe "chemo"
de eerste uitslag van de tarceva/sunitinib
augustus
vakantie Vlieland en een eerste scan sinds de tarceva/sunitinib
Vlieland
toch nog een weekje er tussenuit voor ons
Weer het gewone leven?!
na de vakantie
En wat nu?
een nieuwe chemo?
(Deze week) de start met bestralen
De 2e keer bestralen
Na de bestraling
en nu maar afwachten
Oktober
tussen hoop en vrees
Lesbos
1 weekje vakantie in Griekenland
Weer thuis
Het "gewone leven" weer
November 2007
Weer een nieuw begin
Een weekendje weg met Saskia
Eerst doen, dan denken
weer het gewone leven
sinterklaas enzo
Decembermaand
De wintermaand en Sint
Kerst 2007
De feestdagen 2007
Weer een nieuw jaar
2008
Wel of niet aan de chemo (Alimta)?
Wel of niet aan de chemo (Alimta)?
Nog even genieten
zin in een paar rustige dagen
De laatste loodjes
telkens nog éven doorzetten
Naar het hotel met Frank en Marie Louise
Een weekendje Duitsland
Nog even 1 dagje onbezorgd
Een derde chemo?
De 3e chemokuur
De laatste loodjes?
Wel of geen nieuwe kansen
Nog wel of niet een nieuwe chemo
De bestralingsweek en de naweëen
Toch nog voor de vakantie
in ieder geval nog 1 vakantie naar het buitenland
Dalyan Turkije
weer het gewone leven na Dalyan
Weer terug van vakantie
weer een nieuw begin?
pillen en andere onderzoeken
Weer thuis
terug van weggeweest uit het ziekenhuis
Mijn kankerverjaardag
om het leven te vieren
Juli
Weer een nieuwe maand
Een weekendje naar het Brabantse land met Ber
Een weekendje weg met Ber
Terug van Brabant
Toch weer AVL'en
Een nieuwe moeizame start
Een nieuwe start met ademhalen
29 juli 2008
Hoe het einde is gekomen

3 WEKEN AVL'EN

27 AUGUSTUS

Ik heb een goeie nachtrust gehad. Helaas nog altijd te kort, want de wekker ging omdat Erna om half 11 komt.

Vandaag voelen mijn longen weer meer pijnlijk aanwezig en ga ik zo maar gauw al een pijnstiller innemen.

Het was gezellig om met Erna koffie te drinken en helaas ben ik nu weer moe. Soms zou ik zo graag willen dat ik meer in huis had, zodat ik nu nog een stukje had kunnen fietsen want het is zo'n lekker weer. Maar als ik dat zou doen, moet ik het echt bezuren waardoor ik toch verstandig ben nu en zo richting mijn bed ga om te rusten.

Gister zei Amber en passant in de auto op weg naar huis: "Mam, je moet dit jaar nog niet dood gaan hoor, want dan heb ik weer zo'n rot schooljaar!". Ik heb gereageerd vanuit wat er op dat moment in me op kwam, maar het was een bizar gesprek. Later in mijn bed lag ik denken wat ik allemaal had moeten/kunnen zeggen en nagelaten heb, maar soms komt het zo rauw op m'n dak en weet ik ook niet goed hoe hierop te reageren. Het was alsof we het hadden over welk broodje we zouden kopen.

Helaas niet kunnen slapen, maar wel plat gelegen waardoor ik minder pijn heb en dus meer rust geeft. Jan kwam onverwachts vanmiddag en is nog lekker naast me gekropen. Even heerlijk samen zijn doet me goed.
Ik begin weer aan lekkere etenswaren te denken als het aan het einde van de middag is, en ik kruip m'n bed uit om wat te snaaien. Ik heb een lekker voorgerecht voor mezelf gemaakt.

We besluiten om de vakantie van Amber af te sluiten met eten op het strand zodat ik er ook nog even uit ben en we nog even de intimiteit van ons drietjes kunnen ervaren.
Op het strand blijkt het koud te zijn en duiken we gelijk naar binnen waar we alledrie heerlijk hebben gegeten. Het blijkt al snel dat ik erg moe ben en mijn pijnstiller niet werkt waardoor ik na het eten weer lekker naar huis wil waar ik kan liggen of wat ik ook maar nodig heb. Toch ben ik er weer uit geweest en geniet ik van deze kleine momenten met elkaar.

28 AUGUSTUS

O, ik heb zooooooo lekker geslapen en werd zooooooo lekker tegen Jan aan wakker, dat ik met heeeeeeeel veel moeite mijn wekker heb gehoorzaamd. Opstaan en richting AVL voor de voorbereidende acties. Een scan en van daaruit onder de simulator om weer "mooi" beschilderd te kunnen worden.

In het AVL ging alles lekker vlot en konden we al weer snel naar huis. Ik had me voorbereid op een akelig infuus, maar dit is me gelukkig bespaard gebleven. Yes.

Thuis nog samen koffie drinken, dan lekker op de fiets naar mam waarna ik naar huis ga om te rusten. Bij de deur sta ik nog met buurvrouw Tini een tijdje te kletsen. Ik heb met haar in de loop van de jaren een hele goeie band gekregen en ik vind het altijd leuk om haar eventjes te zien of te spreken.

In bed val ik na een uurtje national geographic kijken in een diepe slaap en heb ik 's avonds weer wat energie waardoor ik het fut heb om bij Simone langs te gaan. Koffie drinken met Wout en Sim en de hogedrukspuit ophalen dacht ik. Helaas kon ik die niet meenemen omdat 'ie ergens anders lag. Mijn plaatsje moet zo snel mogelijk gespoten worden want het is daar spekglad.

29 AUGUSTUS

Het is half 3 en ik kan weer eens niet slapen. Vast de verkeerde pijnstillers ingenomen, want hoorde dat er meer mensen waren die hyper werden van de codeine pillen. Niet logisch, maar wel mogelijk dus. Na een tijd wakker liggen gaan er weer vele gedachtes en gevoelens door mijn hoofd.

Ik zei vanavond voor de grap tegen Sim: "Wat ben ik zielig he, dat ik kanker heb?!", waarop ze antwoord: "En voor mij dan als zus?!". Tja, en daar heb ik niet van terug, want eigenlijk vind ik het vaak ook zielig voor mijn naasten en nauwelijks voor mezelf. Pas als ik me heel rottig en erg moe voel, kan ik weleens een moment zelfmedelijden hebben. Ik moet er niet aan denken dat ik aan de andere kant van de lijn zou staan; dat mijn zus een dodelijke ziekte heeft, en dat ik mogelijk van haar afscheid moet nemen. Brrrrr, dan vraag ik mezelf af of ik dat zou kunnen dragen.

Ik beantwoord enkele mailtjes, en zit te genieten van de gele rozen die ik van Simone gehad heb. De stilte in het huis is zalig. Sinds Am ouder is en ook nog een avondmens, zijn er 's avonds geen stille momenten meer. Soms mis ik dit ook al vind ik het nog zo gezellig dat ze er is. Nu de school morgen weer begint kan ik overdag ook weer de stilte tegemoet zien.
Ik ben een gezelligheidsmens, maar tegelijkertijd kan ik erg genieten van rust om me heen.
Ik ga nu, bijna 4 uur, toch maar proberen te slapen.

Tegen 5'en val ik in slaap en word na enige wakkere momenten pas tegen 1 uur écht wakker. Dus toch nog 8 uurtjes kunnen slapen gelukkig. Het paste helemaal in mijn droom om 's middags wakker te worden. Ik had gefeestbeest en was uitgeweest. Veel lol en plezier wat een lekker ouderwets gevoel gaf van toen ik nog jong en gezond was. Heerlijk om op z'n minst dit te kunnen beleven in mijn dromen.

Ik ben direct aan het maandkrantje begonnen zodat ie vandaag mogelijk nog naar copycopy kan. Tussendoor komt Ber even langs voor een kopje koffie wat ook altijd gezellig is.
Ik blijf vandaag sloom ook al zit ik achter de pc te werken en komt Jan tussendoor nog koffie drinken. Veel energie heb ik niet, maar ga zo toch proberen weer mijn zomer/winterkleding uit te zoeken. Morgen kan ik dan voordat ik richting AVL ga ze ergens afgeven. Legen en opruimen geeft ruimte en overzichtelijkheid waar ik een grote behoefte aan heb.

Ik heb mijn kleren al snel uitgezocht en ze liggen klaar om weg te brengen. Zo, lekker voldaan.

Daarna heeft Jan mijn galgenmaal gemaakt. Lamskoteletten op de bbq met gebakken aardappeltjes en salade. Vanaf morgen weet ik niet of ik nog wel lekker kan eten. De vorige keer kon ik moeilijk slikken en smaakte alles vies na de bestralingen. Dus..... zo lang als het kan lekker smikkelen.

Zo de rekenmachine voor Amber op school ophalen die ik tweedehands bij iemand gekocht heb. De nieuwprijs was ca. 110 euro en ik kon 'm nu voor 50 euro kopen. Dat scheelt nogal."
Onderweg naar huis blijkt dat ik een ander serienummer heb gekocht, maar denk toch dat het goed is en rij daarvoor even langs Ber om te vergelijken met die van Daphne.

Tegen 11'en lig ik in bed en val ik al snel in een lekkere diepe slaap.

30 AUGUSTUS

Ik word voor mijn wekker wakker en geniet nog wat van het heerlijke slome wakker-worden-gevoel. Lekker ontbijtje, krantje, dagboek en verder getut voordat mijn dag begint met alle afspraken.
Eerst de hapto/fysio en dat is nodig, ook nog voor mijn heup die nog altijd in het verdomhoekje zit wat aandacht betreft. Dan lunchen, kleding wegbrengen en richting AVL voor de bestraling. Een behoorlijk programma dus met de pech dat ik pas laat op de dag kan rusten.

Nou ja, we zien wel.

Sinds de blaasontsteking weg is, gaat mijn energie omhoog. Gelukkig maar, want had vandaag een volle dag. Alles ging lekker vlot, en op de terugweg koop ik nog 2 plantjes voor buiten. De tuin begint echt herfsttrekken te krijgen en de bloeiende bloemen verdwijnen steeds meer.

De kop is er vandaag vanaf. De bestralingen zijn begonnen en zullen de komende 2,5 week duren. En nu maar hopen dat het werkt.

Nog heerlijk kunnen eten en zo de avond verder rustig doorbrengen met een boek.

31 AUGUSTUS

Van een boek is het gister niet gekomen. Ik heb het nodige verstelwerk gedaan, koffie gedronken, en daarna was ik te moe voor wat dan ook. Om half negen lag ik in bed en ben ik niet al te lange tijd daarna in slaap gevallen tot 8 uur vanmorgen. Het is dat de wekker ging, maar anders had ik er rustig nog een aantal uren achteraan gemaakt.

Nu de energie weer wat omhoog gaat, denk ik dat ik de hele wereld weer aan kan, maar dat is helaas een illussie. Mijn geest hobbelt telkens achter deze op en neer gaande processen van het lijf aan. Mijn jonge geest van 47 jaar.

Natasha is hier lekker aan het schoonmaken en ik ga zo met Saskia op pad naar 2e hands kledingwinkels. Ik heb mijn eigen kleding gister gebracht, en kijken wat ik weer mee terug kan nemen.
Inmiddels 2 kledingwinkels geweest en toch nog een flink deel weer mee terug. Het blijft altijd leuren, maar het brengt ook iets op en dat is leuk.

We hebben nog 2 winkels bezocht voor een lekkere lunch en dan nog pinnen en al dit soort kleine dingen bij elkaar maakt een ochtend weer helemaal vol. Juist de "even dit dingen" vullen een dag al gauw.

We zijn nu thuis, Sas maakt een lunch en ik zit even van me af te schrijven wat mij rust geeft. Een gezellige en vermoeide ochtend was het bij elkaar en ik ga na het eten nog proberen wat te rusten voordat we richting het AVL gaan voor de 2e bestraling.

Overdag gebruik ik de pijnstiller met codeine nog wel en merk dat ik er flink wat energie van krijg, maar ook net als 's avonds meer dan goed voor me is. Ik ga maar door, en kan niet goed stoppen.

Eerst maar eten en dan zal het potje energie wel op zijn en ga ik heerlijk op de bank hangen vanavond.

Net nog wat foto's op de site gezet en het is weer genoeg voor vandaag.

1 SEPTEMBER

Ik heb een goeie nacht gemaakt. Wel word ik wakker met een pijn in mijn longen. Alsof er weer een vrachtwagen overheen gereden is. Grrrrr. Gauw maar wat innemen, want mijn dochter wil met mij winkelen in Alkmaar. Ik zit te twijfelen of de rolstoel mee moet. Ik vind het zo ontzettend tuttig en ik heb tenslotte nog benen die het doen. Maar..... als ik nu al snel prikbenen krijg of te snel te moe word? Ik ben nog aan mijn eerste bak koffie en ga er wel even over nadenken.

Voordat we vertrekken komt Frank spontaan langs voor een bakkie. Altijd gezellig en we blijven nog even zitten. Dan toch richting Alkmaar waar we tot 5 uur zijn gebleven. Ik heb tussendoor een uur gezeten en in elke winkel waar Amber en Nadine naar binnen gingen vond ik wel een krukje of stoel om te zitten. Zo heb ik het alsnog zonder rolstoel uitgehouden. Tegen vijfen ben ik wel helemaal af en mede dankzij enkele pijnstillers was het toch een lekker dagje winkelen. Dan ben ik zo blij dat ik dit toch nog kan doen voor Am.

Bij thuiskomst staat Els net in de kamer een briefje voor me te schrijven. Nu kan ze alsnog even een bakkie met mij samen doen.

Ik ben nu total loss van vandaag maar dat kan me niet deren. Ik ga gewoon helemaal niets meer doen.

Om 8 uur kruip ik mijn bed al in om nog wat wezenloos naar de tv te kunnen kijken. Te moe om nog maar iets te doen.

2 SEPTEMBER

Tegen half 11 gister vielen mijn ogen dicht tot 8 uur vanmorgen. Het is dat ik dan voor een plas eruit moet, maar anders kan ik nog rustig wat uren doorslapen.

Ik ben al blij dat ik deze goeie nacht gehad heb, en bedenk me bij het ontbijt wat ik vandaag wil.

Soms hoor ik weleens: "Jij doet ook nog een hoop zeg!".

Tja, elke dag realiseer ik me dat morgen niet bestaat, gister voorbij is, alleen vandaag er is. Dus.... als ik iets wil, moet ik het vandaag doen. Bovendien weet ik dat door veranderingen in mijn lichaam/behandelingen, ik mogelijk morgen al niets meer kan doen. Dus, elke dag pers ik uit, en soms tegen beter weten in voor wat betreft mijn energie, maar dat is dan maar zo. Meestal lukt het me gelukkig steeds beter om actie en rust te combineren. Dit weekend even niet lijkt wel, want wil een hoop ondanks de pijn maar daar zijn pijnstillers voor. De komende weken zullen mogelijk toch minder gaan worden naarmate ik meer bestralingen gehad heb en dan zal ik wel moeten rusten.
Ik ben zo ontzettend blij dat ik mijn blaasontsteking kwijt ben en daarbij mijn ongelooflijke moeheid! De "energie" van nu buit ik lekker even uit.

We besloten om toch naar de IJ-hallen te gaan om te snuffelen. Dit vinden we alle 3 leuk, en ik vind het momenteel heel fijn om met elkaar dingen te doen, als de bestralingen, werk e.a. dingen het toelaten.

Een stukje lopen, weer zitten en junkfood tot mij nemen. Dat moet altijd daar; een puntzakje patat. Zo'n nostalgisch gevoel geeft dat. Weer lopen en weer zitten en zo lukt het me om toch nog 3 uur verder te komen.

Dan heb ik opeens erg moeie en pijnlijk opgezette voeten omdat ik de laatste maanden meer vocht vast houd. Het is tijd om naar huis te gaan, want ik heb al een aantal pijnstillers gehad, en ik wil niet dik over mijn grens gaan. 

Eenmaal thuis ga ik zo toch echt weer even mijn bed in om mijn geplette longen rust te geven. Ze voelen door de bestralingen weer aan alsof ze platgewalst zijn door een auto.

3 SEPTEMBER

Zo, weer een nieuwe week. Ik ben de komende 2 weken onder de panne in het AVL. Het houdt me van de straat zullen we maar denken. Verder heb ik besloten om heeeeeeel braaf te zijn. Wat meer rust in acht nemen. Me gedragen als een kankerpatiënt. Kanker heeft namelijk ook heel veel energie nodig om...... tja, waarvoor eigenlijk. Als het om te groeien is, doe ik daar niet aan mee.

Ik ben een beetje ballorig zo op de maandagochtend. Toch ga ik braaf zijn om mijn lichaam de nodige rust te geven om de strijd tegen de kanker aan te kunnen. Weer wat meer leven als een oude taart. Mijn hoedje ontbreekt nog.

Om te beginnen heb ik vannacht weer een topnacht gemaakt. Omdat ik zoveel gedaan heb de laatste tijd, stort ik 's avonds al heel vroeg in bed in slaap. Zo ook gisteravond. Lekker bijtijds wakker geworden, ontbijten en tutten achter de pc. De zon gaat nu schijnen dus ik snel zo naar buiten naar de tuin.

Mam bellen en tussentijds komt Jan vroeg thuis. We gaan om 12 uur richting AVL en hebben gevraagd of mam een keer meegaat.

Voordat ik de bestraling heb, probeer ik nog een lotgenote die er voor chemo ligt te bezoeken maar kan 'r niet vinden. Volgende keer misschien. Het is flink druk in het AVL, toch gaat de bestraling lekker op tijd. Mam mag overal bij en ik vind het fijn dat ze dit een keer met me meemaakt. Daarna een kort gesprek met de radiotherapeute en alles lijkt te gaan volgens plan.

Na het ziekenhuis gaan we op zoek naar een terras om wat te lunchen. Helaas vinden we deze niet snel en gaat het inmiddels spetteren. We veranderen onderweg telkens van plan, en uiteindelijk komen we uit bij het visrestaurant in de Waarderpolder waar we van een broodje paling smullen. Het is weer mooi en ik ga zo toch wat rusten.

Als ik thuiskom ligt er weer een kaartje en een lieve mail voor me. Zoveel ondersteuning en lieve woorden, die ik nauwelijks in staat ben te beantwoorden. De mailtjes lukken me meestal wel, maar de kaartjes zijn voor mij een stuk bewerkelijker. Ik hoop maar dat iedereen het begrijpt, en vooral blijven sturen want het geeft me ontzettend veel steun.

Een mooi stukje tekst wat ik van iemand kreeg die hieraan moest denken als ze aan mij dacht, wil ik niemand ontnemen.

De zon gaat aan niemand

voorbij maar als je in de

schaduw kruipt, kan ze je niet vinden

Ondanks dat ik zelf letterlijk meestal in de schaduw zit, gebruik ik toch liever de zon omdat 'ie me de energie geeft die ik nodig heb.
Na het rusten staat er weer heerlijk eten op tafel en heb ik vanavond wat meer energie dan andere keren. Gewoon samen zijn met Jan en Amber vind ik dan al heerlijk. Even niet als een dweil op de bank en onrustig rondlopen omdat ik niet goed meer weet hoe ik moet zitten, hangen, lopen of wat dan ook.

Liggen is meestal de beste optie als ik zo ben.

4 SEPTEMBER

Een korte nacht. Veel gehoest, en een borstkast die het niet lekker vond om in elkaar te zitten zoals gebeurd als ik op mijn zij lig. Gedraai, gehoest, wakker worden, plassen, verliggen en opnieuw proberen. Dit herhaalt zich behoorlijk vaak en om 8 uur heb ik het helemaal gehad. Nog niet uitgeslapen maar te onrustig om nog in mijn bed te blijven, sta ik toch maar op. Het huis is lekker rustig. Am naar school, Jan naar ???. Geen idee eigenlijk. De werkplaats of de garage voor de auto.

Ik heb de pc voor mezelf en de rust om eraan te werken, dus zet 'm al gauw aan. Intussen is de zon opgekomen en ga ik zo richting de tuin met een kopje koffie.

Soms lees ik mijn dagboek weleens terug en dan merk ik dat vooral de basic dingen ervoor mij toe doen. Goeie "nacht" rust, lekker eten, samen zijn met een select groepje mensen die mij lief zijn, en natuurlijk niet te vergeten de bezoeken aan mijn "wonder"dokters in het AVL, want zij kunnen mij hoop geven.

Na een aantal uren getut achter de pc, de krant, in de tuin, onder de douche enzo, ga ik vanmiddag met mam even op pad. Wat boodschappen doen in de cronje, samen een terrasje pakken voor een kop koffie als het zonnetje schijnt, en als laatste nog even langs de Aldi.
Ik begin intussen al flink moe te worden en mijn lijf doet zeer. Een pijnstiller helpt niet echt en het wordt gewoon tijd voor mijn bed. Het potje is leeg en moet weer gevuld worden.

In bed kom ik wel tot rust, maar lukt het me niet om te slapen. Alles rondom mijn longen doet me zeer. Het komt me weer bekend voor. De vorige keer had ik na 4 x bestralen ook het gevoel dat de 5e weleens teveel zou kunnen zijn. Zo voelde het. Nu moet ik er bij elkaar 10 hebben. Ai, maar hopen dat het toch minder ellende geeft vanwege de duur van de bestraling die nu minder is.

Jan heeft heerlijk gekookt en we hebben lekker zitten eten. Helaas is hij ook weer in zijn "niet-weten-periode" en is 'ie extra kwetsbaar. Voor mij een opletten op mijn woorden wat me niet altijd even goed afgaat.

Vanavond zal een rustige avond worden want ik moet morgen vroeg op voor de bestralingen. Een vroegertje dit keer. Misschien is het dan minder lastig om stil te liggen, want ik ben 's morgens toch altijd duf. Het lijkt ook wel of ik precies tijdens de bestralingen jeuk krijg of even wil hoesten. Ademhalen doe ik ook geforceerd uit angst dat ze m'n ruggengraad raken bij een diepe ademhaling.

Allemaal geen ramp, maar ik ben altijd weer blij als ik van de harde bank kan springen. Morgen lig ik misschien nog als een zombie op de bank voor de verandering.

5 SEPTEMBER

We zijn terug van de bestraling en ik ben erg moe. De wekker ging ook al vroeg vanmorgen. Ik ga me elke dag meer beurs en moe voelen. Nu is het vroege verplichte opstaan en direct in actie gaan niet echt prettig voor mij. Langzaam de dag beginnen en dan houd ik het het langste vol. Helaas heb je de tijden voor de bestralingen niet voor het zeggen, hoewel ik vandaag geprobeerd heb een tijd om te zetten waar ze veel moeite voor hebben gedaan en het is gelukt. Lief he! Ik ga zo nog even wat foto's erop zetten en dan naar bed.

Als ik in bed lig doe ik meestal even de tv aan. Er blijkt tot mijn verbazing wk turnen te zien te zijn. Omdat ik zelf als kind turnster wilde worden en later Amber ook op behoorlijk niveau geturnd heeft, gaat mijn interesse daar altijd naar uit. Ik geniet, ondanks de pijn, van het kijken ernaar. Wat een pret. Van slapen komt dus niet veel.

Soms ben ik zo'n jojo die vergeet om pijnstillers in te nemen. Nadat ik dat wel gedaan heb, kan ik een zucht van verlichting slaken. Niet dat het weg is, en die rotheup doet ook nog zeer, maar het is houdbaar. De pijn dan, want mijn houdbaarheidsdatum is betrekkelijk.
Gewoon nog even doorzetten voor de komende 1,5 week. Het is niet anders, en als het maar helpt.

6 SEPTEMBER

Weer bijtijds wakker. Allereerst omdat alles me zeer doet rondom mijn borst. Pfffff zeg, en dan moet ik nog 6 x. Gelukkig dat we vandaag niet zo vroeg in het AVL moeten zijn. Straks komt Saskia en ze gaat een keertje met ons mee voor de gezelligheid.
Ik merk dat ik steeds minder ruimte krijg voor andere dingen dan de bestraling. Ik ben dus blij dat ik het afgelopen weekend mijn energie op en top gebruikt heb zoals ik het graag wilde. Nu moet ik me er maar bij neerleggen dat ik niet veel meer over heb voor leuke dingen. Komt wel weer.

In het ziekenhuis gaat vandaag alles op rolletjes. Eigenlijk elke dag wel. Na de behandeling drinken we in het restaurant ons gebruikelijke kopje lekkere koffie. Frank moest ook in het AVL zijn, waardoor we gezellig met z'n vieren zitten te leuten. Leuk hoor, en voelt lekker intiem zo met elkaar. Gelukkig zijn de pijnstillers onderweg gaan werken waardoor het leven er gelijk een stuk zonniger uit ziet.

Jan fotografeert zich altijd en overal suf waardoor er altijd wel wat foto's tussen zitten die leuk zijn. Ik heb er een paar her en der op mijn site gezet en ga nu plat.

Wat is het toch een geluk bij een ongeluk dat ik net in de week van het WK turnen de bestralingen heb. Hierdoor kan ik me makkelijker overgeven aan het niets doen en liggen tijdens het kijken. Ik heb vanmiddag weer genoten. Vooral als het dan ook nog eens spannend is.

7 SEPTEMBER

De wekker gaat om 6 uur af. Snurk, even omdraaien en lekker opnieuw laten afgaan. Na een kwartier dan toch maar opstaan en...... zonder pijn, YES. Tussentijds komt Jan met ontbijt boven, dus kruip ik weer snel in mijn holletje terug en geniet van mijn ontbijt voordat ik de douche neem. Om 7 uur moeten wij richting AVL voor de laatste bestraling van deze week.

Vanaf gisteravond heb ik een stuk minder pijn. Onbegrijpelijk nadat ik gisterochtend wakker werd met een gebroken gevoel. Ik heb ook mijn rubbere matras weer gewenteld, en met dat erbij werd ik vanmorgen heel goed wakker. Waar het aan ligt? Geen idee, maar ik onderga het gretig.

Na de bestraling vanmorgen rijd ik richting Simone voor een kopje koffie op de vroege morgen. Voor mij inmiddels al weer 3 uur later.

Omdat Natasha bij mij aan het schoonmaken is, maak ik het niet te lang zodat ik met haar ook nog even koffie kan drinken voordat ze klaar is.

Na de "nog-even-dit-dingen" wil ik gaan liggen. Ik heb voor mijn gevoel al een hele dag achter de rug.

Vlak nadat Am thuis komt hebben we een flinke aanvaring waar ik de balen van heb. Gadver, wat zijn puberkinderen soms kleine ettertjes al houd je nog zoveel van ze.
Omdat ik toch net op het punt sta om naar boven te gaan om te rusten, zet ik dit direct om in daden.

Het turnen was weer fijn om naar te kijken en het zorgt ervoor dat ik niet het gevoel heb dat ik met het vele rusten mijn tijd zit te verdoen. Ik geniet, ook al kom ik zo niet aan slapen toe.
We zien gewoon wel weer wat de avond brengt en in ieder geval kwam Am toen ik beneden kwam naar me toe om een knuffel te geven omdat ze heel goed aanvoelt dat ze te ver is gegaan ook al snapt ze niet altijd wat er gebeurd is en haar aandeel hierin.

In de avond krijg ik toch weer wat energie en loop ik nog even richting buurman Dick om te kijken hoe het met hem gaat. Hij heeft een jaar geleden zijn vrouw verloren en ik heb hem al een tijd niet meer gesproken. Eventjes socializen voordat ik weer mijn eigen thuis opzoek.

8 SEPTEMBER

Als een os ben ik gister in slaap gevallen nadat ik een kwartier in bed lag. Om half 10 word ik vandaag pas wakker met een giga koppijn van het lange slapen, haha.

Denk je weer eens lekker lang te slapen, word je gelijk gestraft. Soms helpt een koffie daartegen en waarempel; de hoofdpijn zakt.

Het weekend geen plannen. Zo leef ik ook het liefst. Spontaan iets ondernemen of acties als de energie het toelaat. Ik heb altijd al een hekel gehad aan volle agenda's. Die benauwen me, waardoor ik al snel het gevoel heb geleefd te worden.

Door mijn ziekte word ik nog meer gedwongen om elke dag opnieuw aan te kijken en het liefst niets af te spreken omdat het me dan teveel zou belasten als het niet echt lekker gaat.

De bestralingen elke dag zijn dan ook al meer dan genoeg en een enorme belasting die ik graag wil dragen om het resultaat. Toch ben ik nu blij dat het weekend is en ik vrij heb van het AVL. Jippieeeeeeee.

Am wil even naar een winkel en het liefst met mij. Nu wil ik dat natuurlijk wel, maar moet dan wel mijn tijd bewaken want voor dat ik het weet wil ze naar nog één winkel en dan nog één. Als ik dat haar vertel wil ze daar wel rekening mee houden, maar als puntje bij paaltje komt vraagt ze toch nog om éventjes. Toch vinden we een compromis en zijn we weer bijtijds thuis voor het WK-turnen.

Gelukkig worden de dames vanmiddag ook nog wat uitgezonden door de NOS wat ik niet meer dan terecht vind. Ik heb gelijk weer de neiging om in de pen te klimmen en de NOS aan te schrijven met de vraag waarom in godsnaam het dames WK turnen niet belangrijk genoeg is om volledig uit te zenden en de heren wel. Grrrrrrrr, ik ga het morgen nog doen ook of ik er persoonlijk nu wel of niet iets meer aan heb.
Yuri van Gelder heeft helaas het zilver gehaald op de ringen wat een uitmuntende prestatie is en een genot om te zien, maar helaas voor hem niet een kwalificatie voor de Olympische Spelen opleverd. Ik hoop zo dat ze voor hem een uitzondering maken gezien zijn  hoge score.

Tegen 5'en rijden Am en ik naar zwager Wout die jarig is en eten we een hapje mee. Plots overvalt me een moeheid waardoor ik na enkele uren weer naar huis wil. Het is mooi geweest voor vandaag, en behalve mijn hoofdpijn een behoorlijke dag.

Het lijkt wel of de pijn op de plek van bestraling afneemt en de tumor niet meer zo aan mijn longvlies trekt. Zou dit een goed teken zijn? Dat 'ie kleiner wordt? Gewoon hopen van wel natuurlijk.

9 SEPTEMBER

Vandaag weer goed kunnen uitslapen. Het is fijn dat ik dit weekend weer lang heb kunnen slapen.
Als ik beneden kom staat het vlees voor vanavond al te pruttelen. Een nostalgisch gevoel van vroeger komt over me heen.

Het is de laatste dag van het WK turnen wat ik graag wil zien. In Haarlem is het dit weekend ook de vaardagen met overal bootjes en stands in de stad. Als ik nou genoeg energie heb straks, ga ik nog even die kant op voor mijn rustperiode.
Jan is weer richting werkplaats omdat 'ie weer aan de gang moet met decor voor Het Volk. Hij zit ook weer op de rails en dat voelt goed.

Ik merk dat ik me vandaag toch te moe voel om de drukte in de stad aan te kunnen. Het blijkt dat er ook nog open podium is. Reuze gezellig allemaal, maar ik moet toch echt wat meer energie hebben voor deze drukte, dus besluit ik om lekker thuis te blijven. Amber gaat even later wel richting stad met Daphne en ik heb het huis voor me alleen.

Ik kan m'n draai vanmiddag niet vinden. Te moe om weg te gaan, te "gezond" om in bed te liggen. De NOS zend het turnen uit, maar doet tussendoor ook telkens verslag van andere sporten waardoor ik neig om in slaap te vallen, wat ik dan weer niet wil omdat nu ik toch thuis ben het turnen wil afzien. Het is vandaag de laatste dag.

Inmiddels heb ik weer hoofdpijn en voel ik me ontevreden worden. En wat doet een mens soms als 'ie ontevreden is? Snoepen.
Alle kastjes binnenstebuiten gekeerd, maar kan niets vinden behalve zoete dingen als koek, waar ik al snel misselijk van word. Ik wil lekkere hartige dingen, maar deze zijn al door Jan en Amber opgemaakt. Kortom, ik begin me met het uur meer zielig te vinden.
Wat een lekkere relaxdag zou moeten zijn, wordt een hang- en slappe hapdag. Jakkes.

Het was niks vandaag en het wordt ook niks meer. Het is niet anders. Alles doet me zeer, ik heb het of te koud of te warm en ben intussen gezakt tot het nulpunt. Gewoon een off-day. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen.

10 SEPTEMBER

Klokje rond geslapen omdat ik mezelf gister ook niet meer wilde zien. Ik viel al snel in slaap en werd tot mijn grote pret en verbazing naast Jan wakker. De vroege opstaner lag nog in bed!

Ik droom al dagen over verhuizing of reizen. Ik ga ze maar niet analyseren want ik wil eigenlijk niet weten wat het te betekenen heeft. Misschien is het wel wat engs.
Ook sta ik vaak op met opgezette handen van het vocht. Ik blijk vocht vast te houden in de nacht, terwijl ik ook vaak lig te zweten?!

Zo, de 1e bestraling van deze laatste week zit er weer op. Tijdens de bestraling zouden ze direct een foto maken waarop ze de bestraling stilzette om eerst te kijken of ze nog altijd goed zaten. Dit doen ze omdat het heeeeel secuur moet worden i.v.m. het ontzien van mijn ruggenmerg. Het ging niet vlot en er komt iemand binnen om me iets mee te delen. Op dat moment gierde de zenuwen door mijn lijf. Plots bedacht ik me dat ze zouden zeggen: "Mevrouw, we stoppen want het heeft geen zin meer, want de tumor blijft groeien". Pfffffff.
Gelukkig was dit niet het geval maar was de kwaliteit van de foto zeer slecht waardoor ze een arts erbij wilde hebben. Het stilliggen heeft dit keer lang geduurd en wordt dan een grote bezoeking. Je zou denken dat dit niet zo moeilijk is, maar voor mij meer dan ik zelf had verwacht. Ik zet al mijn cellen, spieren, en wat al niet meer op scherp om dit zo goed mogelijk te doen. Dat gaat al snel een opgave worden als het te lang duurt.

Ik wil niet eens weten of het allemaal helpt. Als eerste niet omdat de bestralingen nog langer doorwerken en als tweede niet omdat ik doe wat ik moet doen en me niet wil laten ontmoedigen. Gewoon nu dit ondergaan, en als het er de tijd voor is zou de volgende stap zijn: onderzoeken of het gewerkt heeft. Maar dat zie ik dan wel weer; alles op z'n tijd.

Jan en ik hebben nog samen wat boodschappen gedaan waarna hij richting werk is en ik zo ga rusten.

Als ik in de tuin eventjes kijk word ik het oerwoud zo zat dat ik de stoute schoenen aantrek en mijn energie inzet voor de hoge planten. De eerste, makkelijkst te snoeien planten gaan plat. De groenbak weer gevuld en ik lig voldaan op mijn bed te rusten.
Dan schiet me plots te binnen dat ik vanmiddag in het AVL ook een afspraak met de radiotherapeute had en ik die straal vergeten ben. Ik zal haar wel niet nodig gehad hebben, maar bel voor de zekerheid toch maar even. We praten telefonisch mijn week door en inderdaad was het niet echt nodig geweest. Pffffff, hier kom ik weer makkelijk vanaf.

11 SEPTEMBER

Ik heb een probleem waar ik maar niet vanaf kom. Mijn rottige pijn in mijn heup. 1 Ding weet ik zeker, en dat is dat er geen alarmbellen gaan rinkelen omdat het niets met kanker te maken heeft. Dus is het eigenlijk een heel "gewone" pijn. Helaas wel eentje waar ik nu genoeg van begin te krijgen.
Mijn pijnbeleving is zo anders geworden dan vroeger! Daar kan ik nog een heel stuk over schrijven, maar ga dat nu niet doen, want moet mezelf omkleden. Het AVL moet ook vandaag weer bezocht worden voor de nodige stralen.

Verder beginnen de opvliegers me ook steeds meer lastig te vallen omdat ik gestopt ben met het alternatieve "medicijn" Dong Quai. Ik heb niet de goeie keuze gemaakt om hiermee te stoppen, dus wil er zo snel mogelijk weer mee beginnen. Voor mij is het altijd een ideaal middel geweest tegen de opvliegers.

In het AVL kom ik nog een collega tegen waarmee ik even praat en de bestralingen gaan dit keer weer vlot. We zijn daarna direct door gegaan naar een bedrijf waar Jan een Vandiktebank heeft gekocht. Na 15 jaar is nu eindelijk de kogel door de kerk. Hij heeft van de spanning helemaal hoofdpijn gekregen.

Als ik thuis ben snel een lunch naar binnen proppen want ik wil ook nog naar mam. Het is dinsdag en dan rekent ze ook wel een beetje op me. Tijdens het eten merk ik dat dit niet werkt. Zo word ik nog sneller moe, dus ik moet zo maar even bellen om te vragen wat zij graag wil en proberen samen af te stemmen.

Ik ben erg blij dat Amber steeds beter haar verantwoordelijkheid voor school kan dragen. Ze doet haar huiswerk allereerst en ze gaat ook zelf, voor haar doen, bijtijds naar bed. Dit geeft mij ook rust. Fijn hoor!

Alles loopt wat anders vanmiddag. Ik kan mam niet bereiken en uiteindelijk kies ik voor mijn moeheid en duik het bed in met wekker. Ik slaap al snel.

Ik ben erg blij dat ik bij elkaar 3 weken bestralingen heb en niet 6 of 7 weken zoals sommigen. Mijn hele dag draait hierom. Heen en weer reizen, bestralingen, soms nog iets als afspraak arts, rusten thuis, (bel)afspraken enzo. Er blijft niet zoveel ruimte/energie meer over voor leuke dingen en heb me daarop ingesteld deze weken. Dat kan ik alleen maar doen met de hoop dat het ook daadwerkelijk gaat helpen en ik nog betere tijden zal krijgen.

Jan staat inmiddels te koken en na het eten ga ik bij mam koffie drinken.

12 SEPTEMBER

Gister werd het laat omdat ik niet kon slapen. Weer teveel gewild waardoor ik oververmoeid raak en niet kan slapen. En dan komt ook altijd het gemijmer als ik tussen de gordijnen door richting de sterren kijk.
Dat ik naar alle waarschijnlijkheid niet oma zal worden, geen 65+ kortingskaart voor het OV krijg, maar mij ook de krakkemikkige aftakelingsproblemen van een bejaarde bespaard zullen blijven.

De meest pijnlijke gedachte is dat ik mijn dochter niet als volwassene zal meemaken. Als ik daar aan denk schieten de tranen uit mijn ogen. Het is moeilijk om dit onder ogen te zien en op te schrijven omdat ik dan niet meer om deze gedachte en gevoelens heen kan. Soms laten woorden zich nog niet benoemen omdat het dan te écht wordt. Tegelijkertijd helpt het opschrijven van mijn gedachtes en gevoelens mij enorm in het verwerkingsproces van vallen en opstaan.

Ik ben aan het aftellen. Vandaag en vrijdag nog een bestraling en dan is het gebeurd. Geen constante inbreuk meer op mijn dagelijks leven. De bijwerkingen en de werkingen van de bestralingen zullen de komende tijd nog doorwerken. Ik weet dus niet wat me te wachten staat, maar dat zie ik dan wel weer. Voorlopig waren de bijverschijnselen nog niet groots. Voornamelijk de moeheid en de pijn die goed te bestrijden is. De vieze smaak en droge leren tong heb ik nog niet en ik hoop dat deze me bespaard blijven.

Er zijn een hoop ditjes en datjes te doen vandaag en vanmiddag laat moet ik naar het AVL en gaat Amber dit keer mee. Ik ben erg blij dat ze dit keer er zelf om gevraagd heeft. Ze moet daarvoor 2 uur eerder van school maar dat vind ik nu niet belangrijk. Pedagogisch gezien wordt deze middag al heel leerzaam voor haar. Het leren omgaan in het leven met de ups en downs van het leven zijn voor mij belangrijker dan welke wiskundige berekening dan ook. Voor mij persoonlijk is het belangrijk om haar betrokkenheid te geven bij dit gedeelte van mijn ziekteproces. Als puber heeft ze de neiging om zich daar verre van te houden en zich op te sluiten in haar eigen wereld met natuurlijk haar eigen gevoelens en gedachtes. Dit samen delen voelt dus goed.

Het ging allemaal erg vlot, Amber heeft het prettig gevonden om te zien hoe het gaat, en we zijn zo weer snel weg. Moet je daarvoor helemaal heen en weer zegt ze? Yep dus. Onderweg naar huis kruip ik op de achterbank en sluit ik mijn ogen voor een minuut of 10. Ik heb zin om naar het strand te gaan en daar te eten. Het is zo lekker zacht en met een dik vest is het vast nog lekker. Amber wil liever thuis broodjes gezond maken en we zetten haar dus af voordat we samen bij Bruxelles aan Zee gaan eten.

Het was weer heerlijk en gezellig om daar te zijn. Ik voel me daar gewoon thuis. Na het eten is het voor mij al weer snel welletjes en ben ik nu weer blij om thuis te zijn. Ik voel me deze week iedere dag weer wat sneller moe en mijn longen zijn steeds meer aangedaan. Het zal een vroegertje worden vandaag.

13 SEPTEMBER

Ik word al enkele dagen 's nachts 2 x wakker met pijnlijke, prikkende, slapende armen. Je zou denken dat het maar goed is dat m'n armen ook slapen i.p.v. actief bezig zijn als ik zelf slaap, want lijkt me anders een bizar gezicht.

Doordat ze slapen word ik er wakker van op een vervelende manier. Het vreemde eraan is dat het meestal de arm is waar ik niet op lig. Soms heb ik van beiden tegelijk last.

Ik weet dat ik het afgelopen jaar dit eerder gehad heb, maar weet ook dat ik het toen niet in mijn dagboek opgeschreven heb. Ik zou dus niet weten of dit toen ook in de periode van de bestralingen was. Het zij zo, toen is het ook over gegaan dus ga ik daar maar van uit. Vervelend is het wel en het verstoort ook nog mijn nacht.

Vandaag een dag vrij van de bestraling. Mijn heup doet nog altijd flink zeer en heb wel een afspraak met de fysio/hapto, en ik ga met haar dit keer uitzoeken wat het toch kan zijn waardoor het zo lang duurt.

Er is vandaag van mijn werk een halfjaarlijkse bijeenkomst voor al m'n collega's met als thema: sterven en religie. Wat kun je als vrijwilliger daarin betekenen. Ook nemen 2 collega's afscheid en wil ik er graag even zijn. Of ik de hele bijeenkomst erbij blijf weet ik nog niet, gezien mijn energie.

Het bleek een race tegen de klok om op tijd te komen op mijn werk. Om kwart voor 1 was ik terug van de fysio, een snelle lunch, een paar pijnstillers naar binnen waarna ik richting stad vertrek om nog op tijd te kunnen zijn.
De lezing die gegeven werd was boeiend om naar te luisteren mede door de manier waarop Jurjen Beumer het vertelde. Een vlotte prater met ziel voor zijn werk als pastor van het Oecumenisch Diaconaal Centrum. Daarnaast is het fijn om mijn collega's weer te zien en me te wentelen in het warme bed waarmee ze mij omringen.

Kanker hebben betekent voor mij een spoedcursus zelfontwikkeling. Niet geheel zonder horten of stoten, maar ik heb te weinig tijd om te veel stage te lopen zeg maar. In versneld tempo leer ik een hoop dingen die mijn leven nog meer veraangenamen. De basis heb ik natuurlijk al in mijn leven gelegd, dus was een goede voedingsbodem voor mijn spoedcursus. Het verbaasd me soms ook dat ik kwaliteiten blijk te hebben die voor mij ongekend waren. Zoals dat ik behoorlijk lijk te weten wanneer ik me moet overgeven aan de feiten en wanneer ik moet vechten voor verbetering. Ik kon in mijn leven nogal eens als een ram opstandig blijven volharden tegen beter weten in. Sinds mijn ziekte doe ik dat steeds minder en "weet" ik waar ik me bij neer moet leggen en waarbij niet. Het geeft een stuk meer rust.

14 SEPTEMBER

Ik lig weer flink te woelen en een rustgevende pil waarvan ik beter zou moeten gaan slapen werkt helemaal niet. Nu dool ik door het stille huis. Een boterham, wat drinken en de pc maar aangedaan.
Het was een intensieve dag met veel contacten waardoor ik waarschijnlijk niet kan slapen. Ik beleef sinds mijn ziekte alles 10 x intenser dan voorheen. Tot in mijn tenen voel ik het leven in mij stromen sinds ik de dood in de ogen kijk. Dit maakt dat ik ook meer tijd nodig heb om alle intense belevingen en gevoelens iedere dag weer een plek te kunnen geven.

Dit doe ik o.a. door het schrijven van mijn dagboek en door vaker te rusten. Vandaag (gister) heb ik 's middags niet gerust en vanavond niet meer in mijn dagboek geschreven waardoor ik denk ik nu wakker lig. Niet getob ofzo, maar gewoon wakker liggen zonder stress of gedachtes of whatever.

Straks heb ik mijn laatste bestraling waarna ik ga beginnen met een drankje met een flinke stoot vitamines, mineralen en anti-oxidanten. Vemma heet het en ik ben benieuwd wat het me gaat geven. Het is belachelijk duur, maar mocht het me baten heb ik het geld er wel voor over. In de loop van de maanden heb ik er tot 3 x toe iets over gehoord, en voor mij is dat dan geen toeval meer.

Ik ben net terug van de laatste bestraling. Ik zou er blij mee moeten zijn, maar dat voel ik nu niet. Ik ben zo o n t z e t t e n d  moe en zelfs misselijk van tekort aan slaap! Ik kan dat niet meer hebben en zeker niet tijdens de behandelingen. Het gevoel van verlossing komt nog wel. Ik zou ook een heleboel op de pc willen doen vandaag. Opschonen, cd's branden enz. maar zie daar nu geen kans voor. Ik ben een lunch aan het eten en daarna ga ik voorlopig mijn bed in. 

15 SEPTEMBER

Dat "voorlopig" van gister heeft uiteindelijk geduurt tot vandaag half 10. Ik heb er nog uitgeweest voor het avondeten gister, maar 1,5 uur later weer vertrokken naar boven. Ik was nog te moe en kreeg mede daardoor ook nog een aanvaring met Amber en had het al gauw gezien. Ik heb gekozen voor mezelf en mijn moeheid.

Deze dag kan ik pas afscheid nemen van mijn bestralingsperiode. Gister was ik er te moe voor. Het dringt nu tot me door dat mijn dagelijkse ritjes AVL stoppen en dat het nu afwachten is op de resultaten. Ik hoop met heel mijn hart dat ik hierdoor weer een tijdje rust en tijd erbij krijg en de andere kleine uitzaaiingen zich koest houden.

Ik blijf stilletjes en wat somber vandaag. De aanvaring met Amber heeft me weer behoorlijk aan het denken gezet. Ik weet nog niet goed wat en of ik er iets mee moet, maar het heeft er dit keer weer meer ingehakt. Haar geknok met mijn ziekte en hoe ze ermee omgaat valt me af en toe erg zwaar en zeker als ik moe ben.
Ik besteed de dag aan het doen van een aantal boodschappen en tegen etenstijd kom ik pas toe aan slapen. Dan maar even niet slapen voor die tijd, maar vlak na het eten zodat ik mogelijk vanavond nog naar het feest van Piet kan.

Ik voel me dubbel over het gaan naar het feest omdat ik me emotioneel zo wankel en moe voel. Toch besluit ik om te gaan omdat ik wel wat afleiding kan gebruiken.
Ik voel me prima thuis in het atelier van Jan en Piet en met de meeste mensen die ik ken. Ik ben nog altijd wel wat stilletjes en in grotere groepen ben ik niet zo'n social talker. Meestal weet ik niet meer wat ik moet zeggen na de eerste paar minuten. Als ik dan iedereen om me heen zie praten vraag ik me af waar ze het toch over zullen hebben. Ondanks dat ik me vertrouwd voel, eigen en ontspannen ben, voel ik me ook een vreemde, een toeschouwer en niet een deelnemer. Ik ben gewoon meer een mens voor een 1 op 1 contact. 

Toch is de sfeer gezellig en ik heb nog een nummertje geswingd. Mijn longen waren het er niet mee eens, maar die moesten van mij het maar een keertje ontgelden. Ik ben blij even te zijn geweest en ga nu lekker mijn bed in.